Gister bedacht ik mij opeens dat ik, behalve wat losse foto’s en filmpjes, nog geen stukje heb geschreven over mijn eerste twee weken in Zuid-Afrika. Omdat ik weet dat een hoop mensen toch wel nieuwsgierig zijn, ben ik er even voor gaan zitten.
Het was gisteren de eerste dag dat ik in mijn zomerkleren buiten kon zitten in de tuin. De eerste week Port-Elizabeth was bewolkt, koud, regenachtig en er stond veel wind. Voor mij iets minder prettig maar voor de grond, planten en het tekort aan water wel heel erg gunstig (er geldt hier weer een waterrestrictie door het tekort aan water in Zuid-Afrika). Deze week is het gelukkig beter weer. Er staat altijd wind in PE, maar de zon zorgt ervoor dat het buiten niet zo koud aanvoelt.
De afgelopen twee weken zijn voorbij gevlogen. Elke keer als ik hier uit het vliegtuig stap, voelt het als een verademing. Als je vervolgens zonder TomTom door Port-Elizabeth kan rijden en het wifinetwerk je nog herkent van twee jaar geleden, dan voelt dat toch echt als thuiskomen! Het is heerlijk om weer bij Peter en Daphne in huis te wonen en de gesprekken tijdens het avondeten heb ik gemist. Tot afgelopen dinsdag was ik de enige vrijwilliger in huis. Heel rustig in vergelijking met het eerste jaar (toen waren het er 11) maar prettig om mijn eigen gang te kunnen gaan. Peter en Daphne zijn nu druk bezig om een eigen bedrijfje op te zetten om zelf vrijwilligers en stagiaires te plaatsen bij verschillende projecten. Leuk om te zien hoe ze dit aanpakken en ze af en toe te helpen.
De eerste twee weken Ithemba zijn alweer voorbij en we hebben er nog één te gaan. De sfeer op Ithemba is heel positief. De leraren zijn gemotiveerd, de kinderen vrolijk en er worden activiteiten ondernomen om de kinderen zelfstandiger te maken. Zo worden wekelijks de auto’s van Ithemba bezoekers gewassen door de jongens, bakken de meiden muffins en gaat een deel van de kinderen wekelijks naar het zwembad voor hydrotherapie. De grootste waardering die ze mij de afgelopen weken konden geven is dat ik mij weer volledig geaccepteerd voel op Ithemba. Dat klinkt misschien vreemd voor jullie om te horen, maar dat is niet altijd vanzelfsprekend. Helaas staan niet alle vrijwilligers open voor de Afrikaanse cultuur en de manieren waarop mensen hier met elkaar, de kinderen en het leven omgaan. Respect is hier heel belangrijk en het voelde dan ook als een eer dat ik binnen een dag weer volledig meedraaide in het Ithemba-ritme.
Dat zorgde er ook voor dat we veel werk hebben verzet. Zo zijn er lijntjes uitgezet voor het vinden van een therapeut, brieven geschreven aan verschillende organisaties, plannen en inkopen gedaan voor de renovatie en zijn we bezig om de website weer te updaten. Voor de renovaties hebben we een mooi bedrag aan donaties (o.a. de benefietavond) gereserveerd. Ithemba krijgt van ons een nieuwe keuken (ik schrok toch wel een beetje toen ik de huidige keuken weer zag) en hebben we materialen gekocht om bijvoorbeeld de wc’s te repareren, sloten en gebroken ramen te vervangen, de kozijnen te beitsen, stopcontracten veilig te maken en de muren rond de wasbakken te tegelen. Daarnaast ben ik zelf weer begonnen met klussen, wat er voor zorgde dat mannelijke stafleden nogal ongemakkelijk rond liepen op het project. Het is hier niet gewoon dat een vrouw met gereedschap rondloopt en zelf aan het klussen slaat! Het heeft gezorgd voor grappige momenten die alleen Sabrina (manager en van geboorte Duits) en ik lijken te begrijpen. Komende dinsdag staat er een actiedag gepland op het project. Er komen dan een aantal familieleden en vrienden van de Ithemba-kinderen naar het project om te helpen met de renovatie. Hopelijk wordt het een nuttige en gezellige dag!
Naast het klussen is het heerlijk om tijd door te brengen met de kinderen. Gisteren was het Heritage Day en op Ithemba was het vrijdag daarom pre-Heritage Day. Een dag die draait om verschillende culturen en de kinderen kwamen dan ook in traditionele kleding naar het project. Alle stafleden hadden hun best gedaan om kleren en sieraden bij elkaar te zoeken zodat ik zelf ook met traditionele kleren naar Ithemba kon komen. Wat een kleurrijke en vrolijke dag! We hebben gezongen, gedanst, gebraaid en de kinderen kregen een wat lekkers mee voor thuis. Zo fijn om de kinderen vrolijk en opgetogen te zien.
Toch is niet alles opgetogen en geweldig. Het blijft lastig om zoveel kinderen en volwassenen tegen te komen die heel hard hulp nodig hebben. Het is moeilijk te accepteren dat je niet iedereen kunt helpen. Wel gaan we heel hard ons best doen voor een nieuw en kleine daycare voor gehandicapte kinderen. Een lokale moeder van een gehandicapte zoon heeft haar eigen baan op gezegd om vijf kinderen met een ernstige beperkingen (waarvan de beperking te zwaar is voor Ithemba) in haar eigen kleine huisje op te vangen omdat ze nergens anders heen kunnen. Jammer genoeg gaat het starten van zo’n project heel moeizaam omdat registeren en het zoeken van donateurs heel lang duurt in Afrika. Ze zit daardoor financieel aan de grond en kon deze maand eigenlijk niet doorkomen. Wij als stichting kunnen er geen project bij nemen (ook om onszelf te beschermen, hoe naar dat ook voelt) maar we gaan haar deze maand doorhelpen zodat ze de kinderen bijv. eten kan geven. Daarnaast gaan Peter, Sabrina en ik haar proberen te koppelen aan mensen die haar structureel verder kunnen helpen.
Genoeg te doen dus tijdens de laatste week en we krijgen versterking. Het wordt namelijk een hele speciale week. Over een uurtje ga ik mijn ouders van het vliegveld halen in Port-Elizabeth. Een fijn maar ook wel een raar idee dat ik ‘mijn’ stukje wereld in Port-Elizabeth voor het eerst ‘echt’ ga delen met mensen van wie ik hou. Het maakt mij een beetje zenuwachtig al kan ik niet goed vertellen waarom. Ik kan in ieder geval niet wachten!!