Vrijdagavond 19 oktober hebben we ook Samkelo nog bezocht. Samkelo is een fysiek gehandicapte jongen die jarenlang bij Ithemba is geweest en een hoop heeft geleerd, maar na zijn 18e moest er een andere plek voor hem worden gezocht.
Dat is gebeurd en Samkelo is nu 21 jaar oud. Hij woont in een verzorgingstehuis. Dat is heel mooi, want daar wordt hij beter verzorgd dan thuis het geval zou zijn. Maar naar onze maatstaven is het behoorlijk schrijnend…
Als Peter Morkel (onze gastheer waar we verblijven) zijn naam roept als we het tehuis binnentreden, springt er in de grote zaal een jochie bijna van zijn stoel. Samkelo kan weliswaar niet lopen en niet goed praten, maar hij is buitengewoon slim en weet prima wat er om hem heen gebeurt. Zielsgelukkig is hij dat we hem op komen zoeken en hij vliegt Peter om zijn nek. Wij moeten ondertussen moeite doen onze tranen te bedwingen, zó ontroerend is dit moment.
Twee jaar geleden bezochten Jolanda en ik Samkelo ook, maar toen was de situatie nog anders. Hij was de jongste en er zaten alleen ouderen om hem heen. Nu laat hij ons vol trots zijn vrienden zien, die op diverse plekken in het tehuis wonen. Samkelo begrijpt alles, dat is wel duidelijk. En zijn beste vriend kan heel goed vertalen wat Samkelo ons wil vertellen.
Het is goed om te merken dat Samkelo zo geliefd is en zoveel vrienden heeft in het verzorgingstehuis. Maar ondertussen krijgen de bewoners niet altijd te eten en is het verre van fris. Hier zitten jonge mensen die in een rolstoel zitten maar verder helemaal in orde zijn. En er gebeurt niets. Onze harten breken. Wéér. Het liefst zouden we deze jongen met al zijn vrienden meenemen en hen van alle gemakken voorzien. Hoe is het mogelijk dat iemand met een heldere geest in een gemankeerd lichaam toch nog zo’n enorme glimlach op zijn gezicht kan toveren? Daar kunnen wij nog een hoop van leren. Ikzelf vind het al irritant als de trein 5 minuten vertraging heeft…. We worden weer eens met beide benen op de grond gezet! 
Als we afscheid nemen van Samkelo is hij in tranen. Wij ook, maar we laten ze niet zien aan deze bijzondere jongen. In plaats daarvan gaan we iets bedenken waardoor hij genoeg uitdaging kan krijgen en dingen kan leren, zoals hij zo graag doet. En we gaan beginnen met iets heel eenvoudigs: kleding die past.
Doen we wel genoeg? Ach, we hebben een steen verlegd in een rivier op aarde…